Het voortplanten tot behoud van de soort is eigen aan de natuur op aarde. Alles wat groeit en bloeit is hier doorlopend mee bezig. Het zit onveranderlijk in de genen. De uitvoering heeft de natuur toebedeeld aan een samenwerking tussen mannetjes en vrouwtjes in zowel het planten als het dierenrijk.
De natuur heeft aan de samenwerking bij de dieren het zoeken naar de meest succesvolle combinatie toegevoegd. Voor het paren wordt in het liefdesspel via de hormonen gezocht naar het beste hechtende paar.
Het liefdesspel vindt plaats in het openbare domein. Hier worden de koppels gevormd op basis van hormonen. Mannetjes paraderen en imponeren al vechtend met hun rivalen om hun potentie te tonen. Vrouwtje tonen niet alleen hun aantrekkelijkheid om voort te planten maar willen ook de verzorging van het gebroed zeker stellen. Uiteindelijk bepalen de vrouwen het al of niet paren met mannetjes. Er dus nog nooit een vrouwtje door een mannetje verleid is, De vrouwtjes bepalen dus.
Het liefdesspel bij het zoogdier mens is altijd op de wagen als er vrije of al gebonden mannetjes en vrouwtjes samenkomen. De gemeenschap heeft echter grenzen gesteld. Hier buiten bewegen is dus grensoverschrijdend gedrag. Het probleem is dat de grenzen niet exact te definiëren zijn, persoonsafhankelijk zijn en bovendien met het tijdsbeeld mee bewegen. Wat vroeger wel/niet kon mag nu niet/wel.
Me too heeft aan het bepalen van de grenzen niet bijgedragen. Het beeld dat alle mannetjes brute verkrachters en alle vrouwtjes onschuldige engeltjes zijn, is natuurlijk een karikatuur van de werkelijkheid. Ook allerlei wettelijke maatregen zijn een illusie. Het spel tussen mannetjes en vrouwtjes is te complex om in regels te vangen. Een ding staat voorop. De vrouwtjes bepalend de wisselende grenzen in het subtiele spel.
