Op het eigen feestje
De oorzaak van het onheil was een verstoring in het signaal tussen mijn grijze harde schijf en het loopwerk. Het hoofd wilde wel maar de benen begrepen dat niet meer zo goed. Met een wheelchair in zicht als eindstation bleef niets anders over dan mij in de armen van de "Witte Jassen" te storten. Ik zal op de details van deze martelgang van ergernissen niet nader ingang. Weet echter dat de discussies over de juiste plaats van ingreep tot op de operatietafel voortduurden heeft. Over het verplegend personeel echter niets dan goed. De dames vonden de heren wel kleinzielig maar vertroetelden liever heren dan dames. Het verzet hiertegen heb ik snel opgegeven. De revalidatie daarna verliep snel maar het goed moet nog in de toekomst blijken.
Met het toekijken overzag ik de SM Loop en zag dat het goed was. Het goede was vooral de discipline van het als groep lopen. De stichtelijke woorden op de website, de donderpreek van Jan Gullikers bij de dagopening en de handhavingvan Klaus Krolzig wierpen vruchten af. De paar uitbijters die alleen voor de gratis verzorging kwamen konden de pret niet bederven. 
De overname van mijn Rode Lantaarn door Willem Mutze verliep ook al vlekkeloos. Het enige verschil met vorige jaren was dat Willem Mutze het dit jaar zonder mij moest doen.
Henk Geilen trok bij de Ultra de lijn van vorig jaar moeiteloos door.
Toen nam hij de rol van de verloren dolende Jo Schoonbroodt over om te voorkomen dat het Nieuwjaar op het parcours moest worden gevierd. Nu leidde hij de kudde echte kilometervreters met vaste hand en over het juiste pad alweer bijtijds terug naar de grazige weiden van de Nachtegaal.
Het werd voor mij eigenlijk een verdiende rustdag na de hectiek van het voorbereidende organisatiewerk. Het was wat kiekeboe spelen met de camera, wat aanmoedigen en wat rondlummelen bij de drankposten. Eigenlijk was mijn enige zinvolle bezigheid het pleisterwerk op een geblaarde hiel.
Toch werd het geen ontspannen dag. De hele dag werd ik geplaagd een mix van schuld- en angstgevoelens. Je moet het parcours maar bedacht hebben.
Gelukkig bleek de stemming ten opzichte van de start nog aanzienlijk verhoogd te zijn. Om de een of andere wonderlijke reden vinden lopers het leuk om opzettelijk de blubber ingestuurd te worden.
Ik moet eerlijk bekennen veel voorpret aan de blubber beleefd te hebben. De dag van tevoren ben ik nog apart naar de geul afgereisd om te kijken of deze nog wel hoog genoeg stond voor een modder-ballet-voorstelling in loop-maillots.
De achteraf opgevangen verbeterpunten bleven beperkt tot het nog beter bij elkaar houden van de groep door het tempo nog iets verder te drukken en een intekenlijst met een groter lettertype.
Dat laatste is makkelijker dan het eerste. Het eerste is alleen goed op te lossen door de kop regelmatig de staart te laten ophalen. De vraag is alleen hoe je koplopende loopmacho's kan verleiden op hun schreden terug te keren. Ik denk in de richting van een therapie in de staart.
De naweeën van de organisatie bleven voor mij beperkt tot wat schoonmaak- en opbergwerk van spullen en het 2013-waardig maken van de SM Loop website. Dat is wat ontspannen puzzelen met gegevens, foto's video's, verslagen.
De digitale afhandeling van de certificaten 2012.hiervan is de verdienste van Paul Schoonbroodt. Inderdaad de oudere maar jonger uitziende broer van.
