Is de laatste profeet de beste?

Cultuur is een eigenheid van een groep. Andere culturen worden bij definitie benaderd vanuit de eigen cultuur. Bij oppervlakkige verschillen is er sprake van begrip en acceptatie. Bij diepgaande verschillen is er sprake van onbegrip en afwijzing. Dit werd mij nog eens duidelijk tijdens een bezoek aan Isfahan.

Mijn gids daar was universitair opgeleid, had een grote algemene kennis, wist wat er in de wereld speelde, was open en vriendelijk in de omgang en beschikte over veel humor gelardeerd met een flinke dosis zelfspot. Ons denken, praten en handelen leken verwant en wij konden het daardoor uitstekend met elkaar vinden. Toch ontdekten wij in de gesprekken twee diepgaande cultuurverschillen.

1. Mijn gids kon de scheiding tussen kerk en staat niet begrijpen. Een land besturen zonder tussenkomst van het Allah was voor hem ondenkbaar.
2. Ik kon niet begrijpen waarom Mohammed als laatste profeet de beste was en dat het moslim zijn het hoogste goed op aarde is. Ook het gevolg dat van het geloof vallen of overgaan naar een ander en dus lager geloof van een eerdere profeet niet kan, kreeg ik niet onder de pet.  

Gelukkig waren wij geen fanatici en hadden dus niet de behoefte om elkaar te vuur en te zwaard van het eigen gelijk te overtuigen. Verder leefden wij elk in een ander land waardoor deze twee diepgaande cultuurverschillen geen belang hadden. Bovendien konden wij op zich het bestaan van verschillen begrijpen.

De ervaring leidde tot hernieuwd denken over integratie. Is het opgaan van een buitenstaander in een bestaande cultuur mogelijk met het in stand houden van diepgaande cultuurverschillen was de vraag.

De landen waar de Islam de politiek bepaalt geven het antwoord. De kenmerken van deze landen zijn dat het daar vrijwel overal of een puinhoop is van strijdende partijen of  een leven onder een vorm van dictatuur en dat de vrijheid van denken en geloven op zijn hoogst op een laag pitje staat.

Ondanks deze constatering mag van mij hier iedereen de religie belijden die als zaligmakend wordt gezien, Dit wel binnen de spelregels die op basis van de bestaande cultuur zijn gemaakt. Het accepteren dat buitenstaanders zich niet willen voegen naar deze spelregels is echter een brug te ver. Het accepteren van een beetje Sharia of een beetje onvrijheid en ongelijkheid is de bijl aan de wortel van onze samenleving. Kortom als je geen deel uit wil maken van onze samenleving dan moet je niet komen of als je er al bent gaan.

De politiek gaat als parende egels met het handhaven van de eigen spelregels om met Wilders als olifant in de proceleinkast hijgend in hun nek. Het wachten is dus op goed doordachte daden van onze bestuurders.